علی دایی: می‌خواهم مردم مرا به عنوان انسان به یادآورند

علی دایی که به مدت 15 سال رکورد بیشترین گل زده در مسابقات فوتبال ملی را از آن خود کرده بود در مصاحبه با مجله GQ اظهار داشت: مردم فرک می‌کنم که وقتی در خصوص رونالدو مقابل من صحبت کنم، من خسته یا ناراحت می‌شوم، در صورتی که به این شکل نیست. او یک شخصیت ورزشی و یک جنتلمن واقعی است. او یک قهرمان ورزشی است و باعث افتخارم است که او رکورد بیشترین گل را به دوش می‌کشد.
وی ادامه داد: فوتبال و رکوردها بخشی از زندگی‌ام است ولی معنای مهمی برایم دارند. چیزهای با ارزش زیادی من در زندگی کاری و شخصی ام یاد گرفتم که اکنون بسیار اهمیت دارند. اینکه الان باید در جامعه‌ام چه کار بکنم، سعی کنم تا روی مردم تاثیر بگذارم و با آنها صحبت بکنم. این اتفاقات خیلی بیشتر از رکورد گل زدن هایم اهمیت دارند و هیچ وقت فراموش نمی‌شوند.
دایی گفت: پدرم نمی‌خواست من بازیکن حرفه‌ای فوتبال شوم. برای او تحصیل مهمتر از هر چیزی بود ولی مادرم کمک می‌کرد تا لباس برای بازی‌هایم خریداری کنم.
مجله GQ نوشت که سرنوشت راه خودش را برای علی دایی پیدا کرد. پسری که از اردبیل راهی دانشگاه صنعتی شریف تهران شده بود مورد تحسین فرانتس بکن‌باور، اسطوره فوتبال آلمان قرار گرفت و در 24 سالگی اولین بازی‌اش را برای تیم ملی ایران انجام داد.
دایی که اولین بازی خود را در سال 1993 (16 خرداد 1372) انجام داد در خصوص ورزشگاه آزادی گفت: چند بازی طول کشید تا به جو ورزشگاه عادت کنم. پس از آن همه چیز دیگر جادویی بود. همیشه آرزو داشتیم در هر بازی در زمین حضور داشته باشیم. ما همیشه سعی کردیم که زمین مسابقه را با پیروزی ترک کنیم.
او در 149 بازی توانست 109 گل به ثمر رساند و 15 سال گلزنترین بازیکن در فوتبالی ملی لقب گیرد.
علی دایی در خصوص بازی به یادماندنی ایران و استرالیا در مرحله انتخابی جام جهانی 1998 و پاس گل به خداداد عزیزی و به ثمر رسیدن گل دوم ایران اظهار داشت: آن لحظه گل، مهمتر از تمامی گل‌های دوران حرفه‌ای‌ام بود. هیچ وقت آن مسابقه را فراموش نخواهم کرد زیرا لحظه معجزه‌آسایی بود.
وی در رابطه با بازی مقابل تیم ملی آمریکا در جام جهانی 1998 که به گفته مجله GQ «مادر تمام مسابقات بود»، اظهار داشت: پیروزی در آن مسابقه بسیار خاص بود اما ما به عنوان فوتبالیست نشان دادیم که ورزش می‌تواند بزرگتر از سیاست باشد. ورزش انسان‌ها را دور هم جمع می‌کند. ابراز دوستی انجام شده توسط بازیکنان دو تیم پیش از بازی واقعی بود. فکر می‌کنم آن روز، روز خوبی برای فوتبال و بشریت بود. اینها لحظاتی است که در ذهن من باقی خواهند ماند.
مهاجم پیشین تیم ملی ایران که رابطه با شکست تیم ملی کشورمان مقابل پرتغال در جام جهانی 2006 و نیمکت نشینی در آن مسابقه و عدم بازی مقابل رونالدویی که تنها 21 سال سن داشت، گفت:بسیار برایم واضح بود که رونالدو چه بازیکن بااستعدادی است ، حتی در آن زمان با سطح و کیفیتی که از او می‌دیدم، مطمئن بودم که یک روز بازیکن فوق العاده‌ای خواهد شد. ناراحت کننده است که نتوانستم بازی کنم؟ عموماً در زندگی‌‌ام، به گذشته نگاه نمی‌کنم و فکر نمی‌کنم که اوضاع می‌توانست چطور متفاوت باشد.
علی دایی در خصوص مشکلاتی که با سرمربی پیشین تیم ملی کشورمان،‌محمد مایلی کهن داشت نیز گفت:چند روز طول می‌کشد تا بخواهم مشکلاتم را با مایلی‌کهن توضیح دهم اما به طور خلاصه می‌توانم بگویم بزرگترین مشکل، مدیریت ورزش در ایران است. افرادی در راس فوتبال ایران هستند، هیچ تجربه‌ و شناختی از فوتبال ندارند.
دایی که پس از اعلام بازنشستگی در سال 2006 به مربیگری روی آورد و سایپا را به تنها قهرمانی‌اش در لیگ برتر رساند. او در این خصوص گفت: می‌توان گفت که فوتبال عشق و زندگی من است مربیگری را به اندازه فوتبال بازی کردن دوست دارم اما چنین شخصیتی ندارم که بتوانم در فوتبال با هر کسی کنار بیایم. فوتبال بخش عمده‌ای از زندگی من است اما همه زندگی‌ام نیست. مهمترین چیز این است که انسان، آزاده و خودش باشد.
مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران اعتراف کرد که علاقه‌ای ندارد که مانند فوتبالیست‌هایی همچون ژرژ وه‌آ وارد سیاست شود. وی اظهار داشت: هرگز در ایران وارد سیاست نخواهم شد و شانسی هم نخواهم داشت. من همیشه خارج از سیاست بوده ام اما همیشه پای مردم کشورم خواهم ایستاد. من تنها یک چهره ورزشی نیستم، بلکه یک چهره اجتماعی هم هستم. اگر ببینم چیزی اشتباه است، اگر ببینم مردم دارند رنج می‌برند و اگر مشکلاتی وجود داشته باشد، در مورد این مسائل صحبت خواهم کرد تا صدای‌شان شنیده شود. من این را خیلی مهم می‌دانم.
علی دایی در انتها گفت:من هرگز عشقی را که مردم ایران به من نشان داده اند را فراموش نخواهم کرد به ویژه در سال‌های طولانی پس از پایان دوران فوتبالی‌ام. به اندازه آنها ، به آنها عشق می‌ورزم و برایم مهم است که مردم مرا به عنوان علی دایی بازیکن فوتبال به خاطر نیاورند. من می‌خواهم مرا به عنوان یک انسان به یادآورند.